Direct naar je hart
Ooit deelde ik een atelier met een jongen die jarenlang bezig was met het maken van een graphic novel.
Ik kwam net van de kunstacademie en was voornamelijk bezig met sigaretjes roken en bijkomen van de nazit van de avond daarvoor: ik werkte bij een pizzeria als zeer teleurstellende manager.
Als cartoonist kun je het prima rooien met een korte spanningsboog. Ik las de krant, ging een beetje schetsen, bijkomen van dat schetsen door Temptation Island te kijken, geschokt Temptation Island nabespreken met mijn ateliergenoten, een ommetje lopen voor inspiratie, beeldredacteuren mailen of ze nog werk voor me hadden en dan was de dag wel weer zo’n beetje om en moest ik beginnen aan mijn shift bij de pizzeria. Zo sloot ik elke werkdag af met een half affe tekening en een enorme teleurstelling in mijn productiviteit van die dag.
Terwijl mijn dagen zich vulden met pizza, Temptation Island en het constante gevoel van chaos dat bij bijna elke twintiger speelt, was er één stabiele factor in mijn leven: mijn ateliergenoot die bezig was met zijn graphic novel. Hij was elke werkdag, zonder uitzondering, van 8.30 tot 18.00 in de hoek van de ruimte beelden aan het arceren. Voor wie niet weet wat arceren is: dat is het tekenen van schaduwen door middel van hele kleine streepjes. Hoe meer streepjes, hoe dieper de schaduw en hoe meer werk. Ik keek hier altijd vol bewondering naar, want het geduld vinden om zoveel streepjes te tekenen kan je alleen maar opbrengen wanneer je je leven totaal op de rit hebt.
Zo arceerde hij een prachtige graphic novel bij elkaar. Wat mij betreft een van de mooiste kunstvormen die er zijn. Met beeld kan je namelijk dingen vangen die in tekst niet te vatten zijn en andersom. Dit maakt dat een goede graphic novel soms als een shot dopamine direct naar je hart gaat.
Helaas weten maar heel weinig mensen over die dopamine. In Nederland worden graphic novels nog vaak gezien als ‘strips’, waarbij er dan meteen wordt gedacht aan Donald Duck of Suske en Wiske. Hierdoor wordt het in iedereens hoofd meteen iets voor kinderen of voor nerderige verzamelaars zonder liefdesleven (maar met roos).
Nadat het boek een jaar uit was, werd mijn arcerende ateliergenoot gebeld door zijn uitgeverij: of hij voor een vriendelijk prijsje de bulk boeken die er nog waren wilde opkopen, of dat ze verbrand mochten worden? Het was parels voor de zwijnen.