Lisa Weeda was eigenlijk van plan een non-fictieboek te schrijven over haar Oekraïense familiewortels, met veel beschrijvingen van couleur locale en Sovjetarchitectuur. Toen het bijna af was, vond ze het vreselijk en begon ze opnieuw, dit keer niet met de research maar haar verbeelding aan het roer. Pas toen ook haar al lang gestorven familieleden konden meepraten, al dan niet vermomd als een wit hert of gelardeerd door een pratend beeld van Lenin, kon ze het hele verhaal vertellen.