Kunstenaar en schrijver Johanna Hedva, zelf chronisch ziek, onderzoekt hoe je je stem kan laten horen als je chronisch ziek en zo goed als onzichtbaar bent in de maatschappij. Om de scheiding tussen zieke en gezonde mensen te verklaren wijst ze naar het kapitalisme: de gezonde, werkende mens is de norm, de langdurige zieke is de afwijking. In dit essay pleit ze voor een antikapitalistisch protest waarin we voor elkaar en voor onszelf zorgen en elkaars kwetsbaarheid eren en bekrachtigen: the politics of care.

Bij Mizee, die jaren in de bijstand zat omdat ze niet in staat was om te werken, las ik voor het eerst over iemand anders die geconfronteerd wordt met uitkeringsinstanties. Hartkloppingen, klamme handen en vlekken voor mijn ogen kreeg ik ervan, zo groot was de herkenning – en mijn frustratie. Gelukkig is het ook een heel grappig en verslavend lekker boek. Nicolien Mizee is bovendien het levende bewijs dat het nog heel goed met je af kan lopen als je in de bijstand belandt: in dit deel van de faxenreeks beschrijft ze de publicatie van haar eerste boek.

Een prachtig boek over wat het betekent om alleen – zonder partner, zonder kinderen, maar met vrienden – ouder te worden en om afstand te moeten doen van de ideeën over je leven die je altijd hebt gehad, zoals een gezin stichten, oud worden met een grote liefde, maatschappelijk succes e.d. Daniel Schreiber gebruikt daarvoor de term dubbelzinnig verlies. Hij onderzoekt ook of vriendschappen de rol van een romantische relatie kunnen overnemen.

Het vierde boek van Strout over Lucy Barton. Lucy groeit op in armoede, met een harteloze moeder, ze weet te ontsnappen aan haar milieu, vertrekt naar New York en wordt een succesvol schrijver. Maar ze blijft de armoede – en de schaamte ervoor – altijd met zich meedragen, ‘het gevoel dat mensen het aan haar kunnen “ruiken”’. In alle boeken en onderzoeken die ik las over armoede kwam dit terug: de schaamte van arme mensen en de angst voor (nieuwe) armoede. Armoede gijzelt de geest, het stuurt je denken en je gedrag, ook als je allang uit de geldzorgen bent.

Roxane Gay werd op haar twaalfde verkracht door een groep jongens, onder wie de jongen op wie ze smoorverliefd was. Ze vertelde het aan niemand; ze ging eten. Ze at in de hoop dat als ze zichzelf groot maakte, haar lichaam veilig zou zijn. Eten werd haar beste vriend. ‘Alleen in eten vond ik troost,’ schrijft ze. ‘Eten keurde me niet af en stelde geen eisen. Als ik at hoefde ik niemand anders dan mezelf te zijn. Dus kwam ik vijftig kilo aan, en nog eens vijftig, en nog eens vijftig.’ Een hartverscheurend boek dat inzichtelijk maakt hoe eenzaamheid en andere vormen van psychisch lijden kunnen resulteren in een eetstoornis.